Οδυσσέας Ελύτης

(  Άξιον Εστί )  Η ΓΕΝΕΣΙΣ

Στην αρχη το φως και η ωρα η πρωτη

που τα χειλη ακομη στον πηλο

δοκιμαζουν τα πραγματα του κοσμου

Αιμα πρασινο και βολβοι στη γη χρυσοι

Πανωραια στον υπνο της απλωσε και η θαλασσα

γαζες αιθερος τις αλευκαντες

κατω απο τις χαρουπιες και τους μεγαλους ορθιους φοινηκες

Εκει μονος αντικρισα

τον κοσμο

κλαιγοντας γοερα

Η ψυχη μου ζητουσε Σηματωρο και Κηρυκα

Ειδα τοτε θυμαμαι

τις τρεις Μαυρες Γυναικες2.

vα σηκωνουν τα χερια κατα την Ανατολη

Χρυσωμενη τη ραχη τους και το νεφος που αφηναν

λιγο-λιγο σβηνοντας

δεξια Και φυτα σχηματων αλλων

Ηταν ο ηλιος με τον αξονα του μεσα μου

πολυαχτιδος ολος που καλουσε Και

αυτος αληθεια που ημουνα Ο πολλους αιωνες πριν

Ο ακομη χλωρος μες τη φωτια Ο ακοπος απ' τον ουρανο

Ενιωσα ηρθε κι εσκυψε

πανω απο το λικνο μου

ιδια η μνημη γιναμενη παρον

τη φωνη πηρε των δεντρων, των κυματων:

"Εντολη σου, ειπε, αυτος ο κοσμος

και γραμμενος μες τα σπλαχνα σου είναι

……………………………………………………………….